Przegląd

JEGO CESARSKA WYSOKOŚĆ, KSIĄŻĘ PAHLAVI

Tymczasem zaczęły się zbliżać polowania, jakich od dawna nie było. O takich łowach można było dotychczas jedynie poczytać w starych kronikach. Na dziewięć dni ma przyjechać na polowanie w Bieszczady Jego Cesarska Wysokość Książę Abdul Reza Pahlavi, na zaproszenie ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego Tadeusza Skwirzyńskiego. Pahlavi był bratem szacha Iranu, Mohammada Rezy Pahlaviego. 
Opracowano niemal minutowy program pobytu gościa w Bieszczadach w dniach 15-24 lutego 1974 roku, który realizowany był przez Ministerstwo Leśnictwa we współpracy z Ministerstwem Spraw Zagranicznych. Obowiązywał protokół dyplomatyczny. Ze strony polskiej udział wzięli: dyrektor mgr inż. Janusz S. - Ministerstwo Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego, oficer ochrony - ppłk Henryk Skowroński, dr Jerzy Krupka - przewodniczący Zarządu Głównego Polskiego Związku Łowieckiego, dr Ryszard Dzięciołowski - tłumacz, mgr inż. Czesław Hodór - dyrektor OZLP, mgr inż. Henryk Ogonowski - naczelnik wydziału OZLP, mgr Henryk Osiniak, inż. Władysław Pepera - podprowadzający - inspektor obwodu.
Po przylocie do Warszawy i powitaniu na lotnisku, goście udali się z kurtuazyjną wizytą do Ministerstwa Leśnictwa. Następnie odbyło się krótkie spotkanie w siedzibie Polskiego Związku Łowieckiego.
Wieczorem odlot samolotem rejsowym do Rzeszowa, gdzie na lotnisku całą ekipę witał dyrektor Hodór i następnie wyjazd samochodami na miejsce zakwaterowania w leśniczówce Muczne. Pahlavi był gościem premiera Jaroszewicza i przebywał w Polsce z wizytą nieoficjalną. Miał strzelać żubra i inną zwierzynę wymienioną w programie polowania w Bieszczadach. Uchodził za wielkiego myśliwego. Łowiectwo, a właściwie polowania były pasją jego życia, polował niemal na całym świecie. Posiadał największe zbiory spreparowanych zwierząt, nie miał w tej kolekcji tylko żubra, dlatego też to było głównym celem jego wizyty.
Pahlavi był w średnim wieku, dość wysoki jak na Araba, smagłej cery, pogodny, a nawet ujmujący. Był on w tym czasie prezesem Międzynarodowej Rady Łowiectwa i Ochrony Zwierzyny. W Bieszczadach w czasie polowania towarzyszyli mu: dyrektor Ambasady Iranu w Polsce Heydayat Tadjabaklish, drugi sekretarz Ambasady Hamid Tchoupani oraz kilku innych Irańczyków (fotoreporter, preparatorzy trofeów).
Zamieszkaliśmy wszyscy na okres pobytu Pahlaviego w nowo wybudowanym obiekcie w Mucznem, usytuowanym tuż przy drzewostanie jodłowym, w miejscu nasłonecznionym - cudowna okolica i widoki na knieje bieszczadzkie.
- Powiedz pan gościowi - mówię do tłumacza - że Bóg stwarzając świat, zaczął od tego miejsca - to miał na myśli...
- Daj pan spokój - mówi tłumacz - nie powtórzę mu tego, oni mają innego Boga i inną wizję stworzenia świata.
Cały obiekt wybudowano z drewna, ściany z ciosanych bali, otykane warkoczykami wiór drewnianych, dach kryty eternitem.
W suterenach mieszczą się dwie duże kuchnie. Parter to jedna duża sala słoneczna, piękny duży kominek z otoczaków, okna, drzwi i okiennice z jasnobrązowego drewna - w tej sali podaje się jedzenie. Na górze 2 i 3-osobowe pokoje, centralne ogrzewanie, jest jeszcze poddasze z pokoikami. Cały budynek jest gustownie ogrodzony, dojazd drogą asfaltową. Nazwa miejscowości "Muczne" pochodzi z języka łemkowskiego i oznacza "umęczenie", "męczące" lub "zmęczone". Jest to wspaniała płaska kotlina otoczona górami od południa, w dali widać pas połonin i gór z rumowiskiem skalnym. Szczyty: Bukowe Berdo (1313 m. n.p.m.), Krzemień (1335 m. n.p.m.) oraz Kopa Bukowska (1312 m. n.p.m.), są to wspaniałe mateczniki, ostoje jeleni i niedźwiedzi, które tam właśnie zakładają gawry na zimę. Szacowano, że w tym czasie było w okolicy ponad dwadzieścia niedźwiedzi. Z tyłu rozciąga się równolegle grzbiet Jeleniowatego - największa ostoja jeleni - od czego pochodzi dawna nazwa tego masywu górskiego.
Wszystko to pokazywano i objaśniano gościom oprowadzając ich po Mucznem, a potem w czasie objazdu samochodami po Nadleśnictwie Lutowiska oraz po uroczysku "Zakole Sanu".
O godzinie dziesiątej pierwszego dnia pobytu nastąpiła przesiadka z samochodów na sanie i penetracja łowiska w poszukiwaniu żubrów. Po drodze tłumacz zapoznał gości z historią tych ziem, odbudową, gospodarką leśną i łowiectwem. Pierwsze pędzenie nie przyniosło rezultatów, żubry wyszły nie na tych myśliwych co trzeba. Tak to już jest, że wtedy, kiedy komuś najbardziej zależy, los zrządza inaczej. Dlatego postanowiliśmy dojść żubra - grubego byka - za tropem, z podchodu. Śnieg był po kolana, toteż poszliśmy we dwóch z leśniczym, biorąc kierunek za tropami mniej więcej na dolinę Sanu w okolice Zakola. Goście w tym czasie mieli podjechać landroverem, ostatni zaś odcinek do otropionego żubra dojść piechotą. Żubr szedł dość ostro, miejscami galopem, by wreszcie zatrzymać się nad wysoką skarpą. Stał chwilę bez ruchu, my też zatrzymaliśmy się w bezpiecznej odległości. Gdyby teraz był z nami gość, miałby do strzału "wykładanego" zwierza, bowiem po chwili żubr ustawił się do nas bokiem, zrobił "kupkę" i spokojnie odszedł warstwicą w kierunku Kosowa. Po chwili dołączył do nas Kazimierczyk i zastanawialiśmy się co dalej robić, gdyż im bliżej było Procisnego, tym więcej widzieliśmy tropów jeleni i żubrów. Zeszliśmy w końcu do czekających na wyniki tropienia gości, ale późna już pora nie pozwoliła na dalszy podchód. Można jedynie podskoczyć do paśników. Może tam coś będzie? Na Dwerniku pod parkiem czeka na nas leśniczy. Ma dzisiaj pokazać swojego pupila - żubra, który odbił od stada, trafił na paśnik wypełniony pachnącym sianem i tam obrał sobie ostoję. Być może zmieni rewir na wiosnę, kiedy stopnieje śnieg. Wysiadamy z samochodów, gdyż dalej trzeba iść pieszo. Nasz gość ma piękną grawerowaną broń bez muszki, którą zastępuje luneta z dużą siłą światła 8x56. Idzie za nim reporter z plecakiem wyładowanym sprzętem fotograficznym, na końcu ja i leśnik. Wspinamy się wciąż pod górę, musimy się trochę zagrzać zanim staniemy na krótkich czatach w okolicy paśnika. Leśniczy niesie w plecaku kwadraty pociętych koców, by rzucać pod nogi myśliwym, kiedy przychodzi stąpać po zmrożonym śniegu. Wygląda to tak: pierwszy idący rzuca pod nogi kawałki koców po których stąpa, a ostatni zbiera i znów podaje pierwszemu. Robimy dwa krótkie odpoczynki, teren jest stromy, szyk się przetasowuje. Idziemy po kocach, gdyż paśnik jest coraz bliżej. Nareszcie zaczyna się teren bardziej otwarty i widać już w lekkim zagłębieniu dach paśnika. Lustrujemy otoczenie i dostrzegamy grzbiet żubra. Nie jest jeszcze przy karmisku - odległość która nas dzieli, to około 100 metrów. Podchodzimy w miarę ostrożnie jeszcze kilka metrów chyłkiem i prostujemy się. Teraz już widać całą sylwetkę żubra, który jest czymś zaniepokojony, majestatycznie wychyla głowę to w prawo, to w lewo, podnosi łeb do góry jakby ciągnął powietrze - po prostu węszy. Myśliwy składa się do strzału, podsuwam mu podpórkę, ale żubr robi błyskawiczny zwrot i z łomotem uchodzi w krzaki. Widocznie dostał od wiatr, albo wyłowił nasz szelest i ratował się w sytuacji prawie pewnej dla myśliwego. Byłem zawiedziony i speszony, gdyż potrafiłem podchodzić jak Indianin, ale sam. W tym przypadku zbyt liczna to była "wycieczka". Na czujnego zwierza jeden człowiek to już zbyt dużo, a co dopiero kilku... Możliwe, że wiatr mógł być przyczyną spłoszenia żubra - w górach są różne zawirowania. To już nie było to pokolenie żubrów częściowo lub całkowicie oswojonych, tak jak w początkach ich pobytu w Bieszczadach, gdy je tu przywieziono. Żubry wędrowały po południowej Polsce najczęściej po ogrodach, sadach i wsiach, ignorując całkowicie człowieka, wywołując sensację, strach i podziw. Po tym pierwszym niepowodzeniu wracamy na kwaterę. Obiad i krótki wypoczynek, ponieważ od 18 do 22 zaplanowane są czaty na dziki.
Gość strzelił tego wieczoru grubego odyńca i lisa, spudłował natomiast kunę, która była stale w ruchu. W drugim dniu po śniadaniu zaplanowany był przejazd do łowiska w Nadleśnictwie Lutowiska, w uroczyskach Krzywka i Ostre - polowanie z podjazdu na żubry. Widzieliśmy je, ale w stadzie nie było godnego byka, zresztą uciekły przedwcześnie nie pozwalając obejrzeć się dokładnie. Wieczorem Pahlavi zasiadł na wilki, ale nie przyszły pod ambonę, a innej zwierzyny książę nie chciał strzelać.
Zaczęliśmy się zastanawiać i trochę niepokoić, gdyż nie wychodziło nam z tymi żubrami - polscy oficjele naciskali i dopingowali mnie, wyrażając swoje niezadowolenie. Uzgodniliśmy, że w trzecim dniu jedziemy do Nadleśnictwa Stuposiany - leśnictwo Dźwiniacz, Zakole Sanu. Jest tam wiele krów, cieliczek, byków i cieląt oraz jeden stadny byk, który odpowiada życzeniom naszego gościa, to znaczy jest potężny, dziki, groźny ma wspaniałe złotomedalowe urożenie. Mamy brać małe mioty, pierwszy jest zawsze najważniejszy. Na Zakolu jest duży podkrzesany pas świerkowy, tam najchętniej koczują żubry, lubią czochrać się i tarzać w igliwiu, łamią nawet 15-centymetrowe drzewka. Mają swoją metodę niszczenia młodników: najpierw z dołu od odziomka krzeszą gałęzie, potem powolnymi ruchami czeszą swój welon na karku i szyi, napierają przodem piersiami i przyginają okrakiem drzewo - kończą dzieło rogami, aż żerdź pozostaje goła. Wykonują też rytualne kąpiele piaskowe, grzebiąc w ziemi przednimi racicami, narzucając liści, gliny, piasku, trawy i tarzają się kładąc na przemian to na jedną, to na drugą łopatkę. Tam gdzie żerują pozostawiają sporo "talerzy" - wielkie maziste odchody, podobnie jak krowy domowe - toteż cały ten teren wypełnia charakterystyczna woń żubrów. Wszystko to pokazujemy naszemu gościowi, by nie myślał, że żubrów nie ma, przeciwnie - jest ich bardzo dużo, o czym świadczą chociażby te "pobojowiska".
Zajmujemy stanowiska, są tu takie trzy stuprocentowe - jak mawiają myśliwi. Pahlaviego ustawiamy na stanowisku środkowym, inne są tylko symboliczne, gdyż nikt oprócz niego nie będzie strzelał żubra.
Stoimy przymaskowani na tle grubych świerków. Gdyby czasem żubr zaatakował, myśliwy mógłby się schować za drzewo lub nawet wdrapać na nie po gałęziach. Naganka, czyli leśniczy Kazimierczyk, ma popędzić za 20 minut. Słyszę pierwsze odgłosy stukania Kazimierczyka kijem po drzewach i za chwilę zaczyna łamać się las - ruszyło stado. Żubry w galopie idą z głębi miotu, słychać je coraz bliżej, ale jeszcze jest za wcześnie. Zanim się ukazały żubry, wypada na naszego gościa wataha dzików. Myśliwy połapał się w sytuacji, szybko zamienił sztucer na kamerę i sfilmował około dwudziestu dzików różnego kalibru. Ale co z żubrami? Wyraźnie się gdzieś zatrzymały lub skręciły w innym kierunku. Słyszymy głos Kazimierczyka, że żubry idą w dół, na San; nic gorszego nie mogło się zdarzyć, poszły przez rzekę do ZSRR!
Poszliśmy tropem żubrów, które gąszczami przeszły koło paśnika, potem znowu świerczyną i wreszcie osiągnęły teren "zakazany", gdyż do granicy lepiej było się nie zbliżać. Usiadłem załamany na pniaku-klęska! Wracamy umęczeni, mając pełno igliwia w butach i za kołnierzami, ale gość okazał się prawdziwym myśliwym i z uśmiechem pociesza nas, że wszystko było w porządku. W czwartym dniu mamy polować w Nadleśnictwie Lutowiska, leśnictwo Czarna. Spadło trochę świeżego śniegu. Cieszę się że pada, bo oznacza to koniec ze zlodowaciałym śniegiem.
Posłałem dwóch narciarzy do tropienia żubrów w całkiem inny teren po to, by mieć rozeznanie na następne polowanie. Jednego skierowałem pod Sokoliki łącznie z Kiczerą Sokolicką, drugi natomiast udał się na torfowiska i miał przejechać na Bukowiec brzegiem lasów, gdzie oczekiwać będzie samochód. Tymczasem idziemy całą ekipą z Pahlavim na czele, tropem czterech żubrów, które nad ranem wyszły z młodników, zrobiły rundę i weszły w ten sam miot. Któryś z myśliwych rzucił czapkę na śnieg obok tropu dla porównania proporcji racic. Tak! Jest tu potężny byk!
Wszyscy liczymy na sukces - rodzi się wreszcie nadzieja. Mimo opadów śniegu niosę w plecaku kawałki koców, które potrzebne są do bezszelestnego podchodu zwierzyny po zmrożonym śniegu, ale dzisiaj jest to zbyteczne, ponieważ świeża warstwa śniegowego puchu tłumi nasze kroki. Szliśmy spokojnie, ostrożnie obserwując cały czas przedpole. Natrafiliśmy na inne stado żubrów żerujące w rzadkich młodnikach, ale byk, który towarzyszył chmarze, był według oceny gościa za słaby. Okrążamy tę ostoję i wchodzimy na trop czterech żubrów, które nas interesują. Po drodze zauważamy ślady żerowania; iwy były spałowane a gałęzie grubości jednego centymetra żute w całości. Zbliża się trzynasta, żubry muszą być tuż - tuż - znać ślady harcowania między sobą,  spotykamy legowiska. Idziemy dalej, trafiają się w lesie małe halizny, przechodzimy wekslem zwierzyny i odkrywa się przed nami około pół hektara pięknej olszyny - na pewno jest tam pod śniegiem sporo ostrężyny. Nagle zauważyłem dwa żubry pasące się spokojnie w odległości nie więcej jak 130 metrów. Stoimy w kępie jodeł, obserwujemy przez lornetkę. Zdajemy sobie sprawę, że teraz albo nigdy - żubry nas nie widzą, kierunek wiatru dobry, poprzeczny. Wysunąłem myśliwego dwa kroki do jodły, oparł sobie broń o drzewo... padł strzał i natychmiast nastąpiła poprawka. Byk potknął się i zataczając niewielki krąg, zwalił się ciężko pisząc testament tylnym badylem. O święty Hubercie! Nareszcie! Mam oczy pełne łez, nadeszła ulga, niechby ta chwila trwała wiecznie!
Teraz zaczyna się cała parada i obrzędy, pracuje kamera, oględziny miejsca trafienia kuli - jedna na serce, druga też na komorze. Jaki potężny! Wspaniałe suknia i welon, jakie piękne oczy i uszy, a te rogi - nie wyobrażałem sobie lepszych. Myśliwy szczęśliwy, cieszy się na swój sposób, mówi, że jest to najwspanialsze ze wszystkich grubych zwierząt, jakie dotąd upolował. Próbujemy dźwignąć głowę, ponieważ drugi róg jest wbity w ziemię, ale to niemożliwe. Dopiero gdy przyniesiono kawał drąga, we czterech podnieśliśmy łeb żubra. Teraz nastąpiło wielkie rozczarowanie i szok. Brakuje jednej trzeciej rogu, który był wbity w ziemię, musiał się gdzieś utrącić podczas walki lub przy wycieraniu o drzewo. Byk jest przez to oszpecony, mimo że poroże kwalifikuje się do złotego medalu. Myśliwy tarł chusteczką złamany róg, usiadł na zwierzu, zakrył rękoma twarz i przez dłuższą chwilę o czymś myślał. Może dziękował Allachowi za strzelenie żubra? Książę Pahlavi jest ogromnie zawiedziony oszpeconym rogiem żubra, usiłuję go pocieszać mówiąc, a bardziej pokazując na migi, że można dorobić z plastiku. On przeczy głową i mówi, że byłby to falsyfikat! Nadbiegają preparator i kierowca Irańczyk, dochodzą Tadeusz Misiuda i Franek Kazimierczyk. Zabierają się do patroszenia, ale irański preparator nie pozwala. Specjalnym skalpelem nacina wszystkie miejsca i zgrubienia ukośnie do lica skóry, szczególnie precyzyjnie nacina skórę przy małżowinach usznych, przy racicach i ogonie. Robi się szarówka, nadchodzi reszta gości - Irańczycy i Polacy. Przybyli też narciarze, którzy cały dzień tropili żubry w okolicach Sokolików. Zlokalizowali starego żubra, przynieśli z wyprawy kilka bardzo mocnych zrzutów jeleni, które były świeżo odłamane, jeszcze z krwią przy możdżeniu. Jeden z takich zrzutów podarowali Irańczykowi na pamiątkę z Polski. Obaj otrzymali sowite wynagrodzenie za tropienie zwierzyny.
Po powrocie do Mucznego preparator ślęczał przy trofeum do rana. Skóra musiała być wymizdrowana i nasolona, resztę pracy miał skończyć już w Iranie. Mięso ich nie interesuje, tak jak alkohol; lubią tylko kobiety i rozrywki. Wieczorem tego samego dnia odbyła się familijna narada Irańczyków oraz grupy polskiej, bowiem Pahlavi był załamany. Miał także wyrzuty sumienia, że nie dopatrzył zasadniczej sprawy, a mianowicie tego, co powinien zrobić wytrawny myśliwy - rozpoznać cel, a przede wszystkim, jakie jest poroże, które w tym przypadku było uszkodzone. 
Najbardziej ciężko z naszej strony było dyrektorowi S., który był odpowiedzialny za kilkudniowe polowanie, i to tak, by wszystko wyszło jak należy, bo przecież jest to gość premiera Jaroszewicza. Premier był w tym czasie za granicą, jutro wraca i będzie oczekiwał relacji z polowania, którą ma mu złożyć dyrektor S. Następnego dnia jest na linii premier Jaroszewicz. Dyrektor S. zdaje relację z dotychczasowych polowań i proponuje, aby nasz gość odstrzelił drugiego żubra.
- Dobrze - słychać w telefonie.
- Serdecznie dziękuję, realizujemy plan dalej... - mówi dyrektor S. i zaraz dzwoni do Zatwarnicy.
- Franiu! Mamy nowy odstrzał na żubra, jaka sytuacja?
- Wyśmienita! Żubr chodzi regularnie do paśnika po południu, należy zasiąść około 13. - odpowiada Kazimierczyk.
Czasu mamy dużo, dyrektor S. organizuje imprezę. Irańczycy nie piją, ale my możemy. Obciągnęliśmy "flachę"  i rozglądamy się za drugą. Ku zaskoczeniu całego towarzystwa, sekretarz Ambasady Irańskiej Hamid Tchoupani wyciągnął płaską butelkę jakiegoś superlikieru i dwa pętka kiełbasy wiejskiej. Nie piją i nie jedzą wieprzowiny! Robili to dla nas, po to by wszystko się udało. Podniecenie jest duże, żubr prawie pewny - jedziemy. Kazimierczyk już czeka w terenie, dźwiga pół worka kukurydzy. Samochód zostawiliśmy w przyzwoitej odległości, by nie płoszyć zwierzyny. Pomagam Kazimierczykowi nieść worek. Kukurydzę wysypiemy żubrowi, będzie to jego ostatnia kolacja. Jesteśmy przy paśniku, aż się dusza raduje! Pełno tropów, a żubr niemal uwiązany! Lekki wiaterek ma dobry kierunek, nawet księżyc już wyszedł, mimo że dopiero po trzynastej. Niebo jest rozpogodzone. Kazimierczyk rozsypał kukurydzę do skrzynki jak krowie do żłobu. Rozszyfrowaliśmy po tropach skąd przychodzi żubr i zajęliśmy stanowiska. "Wyższe" cele, jakie nam przyświecały, kazały w tej chwili zapomnieć o etyce, która nie przewiduje strzelania zwierzyny przy paśnikach - cel uświęca środki...
Siedzimy w kępie młodników na obrzeżu lasu, siedzenie wygodne, na drewnianej ławeczce pokrytej kocami. Czas w takich sytuacjach dłuży się niesamowicie, dlatego też spoglądam ciągle w kierunku paśnika i na zegarek. Na kukurydzy żerują sójki, od czasu do czasu skrzeczą. Około 14. rozlega się skrzekot wszystkich sójek i następuje ich nagły odlot od kukurydzy. Kiwamy sobie porozumiewawczo głowami, że coś się zbliża. Po dłuższej chwili w głębi przeciwległego lasu dostrzegamy ciemną sylwetkę żubra, który stoi, lustruje przedpole i paśnik. Trwa to trochę za długo, potęgują się emocje i zdenerwowanie naszej grupy, która jest ukryta naprzeciw paśnika. Żubr ruszył wreszcie do przodu bardzo ociężałym, wolnym krokiem ze spuszczonym łbem. Idzie w kierunku paśnika, ciągle na sztych - w tej pozycji nie da się strzelić. Musiałby to być niezwykle wyborowy strzelec, by trafił go w kręgi szyjne, inaczej zwierz ujdzie zraniony. Myślę, że rozumie to też nasz myśliwy, czekamy dalej spokojnie, mimo że Irańczyk składa się do strzału. Żubr kręci łbem przy ziemi, węszy i trafia na kukurydzę, zaczyna żerować. Huknął strzał. Żubr padł na kolana, skręcił łeb na bok, jak gdyby miał przystawić ucho do ziemi, chcąc się wygodnie położyć, zwalił się jednak na bok i zastygł w bezruchu. Strzał był rzeczywiście w kręgi szyjne, zwierz padł jak rażony piorunem. Kula dużego kalibru zrobiła niesamowite spustoszenie, nie poczuł nawet bólu. Żubr jest olbrzymi, w doskonałej kondycji, sadlisty, wypasiony na wysokokalorycznej karmie, jaką są nigdy nie zamarzające jeżyny. Korzystał też z wykładanych od początku zimy siana, koniczyny, kukurydzy i buraków. Teraz nastąpiło wyzwolenie emocji i podniecenia. Każdy na swój sposób raduje się i składa Pahlaviemu gratulacje. Bez przerwy pracuje też kamera filmowa. Wszystko jest uwiecznione na taśmie filmowej. Słychać z daleka wołanie pozostałego "orszaku". 
Obydwie grupy gratulują sobie nawzajem, wszyscy z wielkim trudem przewracamy na drugi bok żubra, który waży około 800 kilogramów. Urożenie jest piękne i, co najważniejsze, nieuszkodzone. Preparator bierze się do roboty. Uff! Jakie odprężenie! Osiągnęliśmy wreszcie cel po wielkich zabiegach i wysiłku. Teraz resztę dni będziemy polować na luzie, w planie mamy upolowanie zwierzyny takiej jak wilki, rysie, dziki oraz innej - zgodnie z życzeniami gościa. Następnego dnia mamy polować na wilki we fladrach. Pracownicy administracji już od dwóch dni tropią, by w ostatnim dniu ofladrować je najpóźniej do godziny 12.00, dzień bowiem jest jeszcze krótki. W nocy posypało trochę śniegiem, jest piękna ponowa, dzień słoneczny, wilki po cieczce grzeją się gdzieś na stoku od lutowego słońca i odpoczywają. Nie wiedzą jeszcze, co je czeka. Około południa kończy się fladrowanie, ale ze stada liczącego osiem sztuk, cztery wymknęły się niedomkniętą luką. Fladrowano u leśniczego Wincentego Chrobaka, wytrawnego myśliwego, w obwodzie ministra leśnictwa w pobliżu Zalewu Solińskiego przylegającym do Ośrodka Hodowli Jelenia Karpackiego. Po zamknięciu fladr, ustawiono wewnątrz wyłącznie gości z Iranu oraz ze stolicy, z Januszem S. na czele. Pierwsze pędzenie nie przyniosło spodziewanych rezultatów. Był strzelany jeden wilk, dwie sztuki wyszły na wolność poza sznury strącając je po drodze. W powtórnym pędzeniu znowu padają strzały, wilk skowyczy słabo obsypany śrucinami, cofnął się z powrotem w głąb miotu. Ponowne pędzenie, robi się już szarówka, ale na śniegu widoczność jest dobra a przez lunetę idealna. Podnosi się wrzask naganki:
- Wilki! Wilki! Idzie wzdłuż fladr! Uwaga!
Stoję tuż za Pahlavim, widzimy najpierw ruch zwierza wśród drągowiny, potem zza ośnieżonego złamanego drzewa uszy wilka. Przykucnęliśmy, raptownie podnosimy się i pada strzał. Wilk zwinął się, poprawka z drugiej lufy i leży piękna wadera, przywódczyni stada.
Radość olbrzymia. Terkot kamery, zbliżenia, podnoszenie, rozwarta paszcza, transport na drągu. Kończy się ta piękna impreza, najważniejsze że wilk wyszedł jak należy - na honorowego gościa.
W przedostatnim dniu pobytu gościa z Iranu zwiedziliśmy Bieszczady, dużą i małą pętlę. W poniedziałek 25 lutego goście odjechali do Rzeszowa, skąd rejsowym samolotem udali się do Warszawy.
W naszym kraju gościł też brat Abdula Rezy Pahlaviego, cesarz Iranu, Mohammad Reza Pahlavi z cesarzową Farah, uchodzącą w powszechnej opinii za jedną z najpiękniejszych kobiet świata, która urodą godnie zastąpiła poprzednią małżonkę irańskiego monarchy, słynną Sorayę.
Było to w roku 1966, jeszcze za Gomułki, oraz w 1970, za Gierka, ale przyjmowani byli w Łańsku - elitarnym ośrodku myśliwskim.
Trzy lata po pobycie w Bieszczadach księcia Abdula, cesarska para znowu przebywała w Łańsku. W przeciwieństwie do swego brata, monarcha był raczej słabym myśliwym i nie krył tego, wolał używać lornetki zamiast broni. Cesarz Iranu był gościem premiera Jaroszewicza. Wizyta ta zaowocowała wieloletnim kontraktem, korzystnym dla Polski na ropę naftową, która wówczas była bardzo deficytowym towarem dla nas, z powodu trudności z jej nabyciem.