...DAMIAN spotykał się systematycznie z Weroniką, witał ją rano, w tygodniu po pracy wyjeżdżali czasem w teren na jagody, maliny, grzyby i pstrągi. W dni świąteczne udawało się odpoczywać w słońcu lub cieniu, kąpali się w górskich, orzeźwiających i czystych potokach. Damian mniej od Weroniki zauważał wszelkie zmiany biologiczne, które niesie czas. Pewnego razu, kiedy Weronika opalała się na środku potoku, leżąc na wielkiej płycie skalnej, zauważyła, że on przygląda się jej bacznie. 
- Nie patrz tak na mnie, jestem już stara - powiedziała.
- Co ty mówisz? Powtarzam ci to już trzydzieści lat, jesteś zawsze niezmiennie piękna i atrakcyjna jak dawniej. Mówię ci to z całym przekonaniem, dla mnie pozostaniesz zawsze taką, jaką cię poznałem. Ona słuchała tych słów z dumą, czasem z niedowierzaniem, a zarazem typowo kobiecym zadowoleniem. Wracała do tego tematu często. Baczny obserwator mógł dojrzeć smutek na jej twarzy.
- Doceniam szczególnie teraz to, że jesteś ze mną, chociaż nie wiem, jak jeszcze długo, pomagasz mi utrzymać równowagę psychiczną, czuję się potrzebna i szczęśliwa, chociaż ostatnio dużo nad tym wszystkim rozmyślam. Damian ucinał wszystkie próby rozmów na takie tematy, jak przemijanie, proces starzenia się, choroby i w ogóle sens życia...